ارتباط بین فاکتور رشد شبه انسولین- ۱ و هموگلوبین گلیکوزیله در بیماران دیابتی نوع ۱

مقدمه: دیابت شایعترین بیماری غدد درون ریز در انسان است. عدم کنترل دیابت به موازات پیشرفت آن به عوارضی از قبیل رتینوپاتی و نفروپاتی منجر می شود. در حال حاضر برای کنترل طولانی مدت دیابت از اندازه گیری هموگلوبین گلیکوزیله (hba1c) استفاده می گردد اما به علت عدم دسترسی به یک روش استاندارد همگانی برای آن، یافته های جدید فاکتور رشد شبه انسولین- 1 (igf-i ) را به عنوان شاخص احتمالی کنترل دیابت مطرح نموده اند. در این مطالعه ارتباط بین میزان غلظتهای سرمی تام i-igf و hba1c بررسی می گردد.روشها: این مطالعه مورد- شاهدی مقطعی بر روی 26 بیمار دیابتی نوع 1 (15 مرد و 11 زن با میانگین سنی 1/9±7/23 سال) تازه تشخیص داده شده که فاقد عوارض پیشرفته این بیماری بودند انجام شد. گروه شاهد شامل 26 فرد سالم (9 مرد و 17 زن با میانگین سنی 4/4±1/24 سال) بود. میزان گلوکز ناشتایی پلاسما (fpg) با استفاده از روش آنزیمی (گلوکز اکسیداز) و hba1c به روش کالریمتری اندازه گیری شدند. igf-i و پروتئین شماره 3 متصل شونده به آن (igfbp-3) به طریق ایمونواسی اندازه گیری شدند. معنی دار بودن آماری برای سطح 05/0 ‍p< دو دنباله در نظر گرفته شد.یافته ها: میانگین غلظت i-igf در گروه بیماران به طور معنی داری پایین تر از گروه شاهد بود(05/0‍p<). بین میانگین سطوح i-igf و hba1c همبستگی معکوس معنی داری ملاحظه گردید(05/0‍p<). نتیجه گیری : با توجه به یافته های این مطالعه نتیجه گرفته شد هنگامی که دیابت به خوبی کنترل نباشد، غلظت سرمی igf-i کاهش می یابد. از طرف دیگر غلظت سرمی تام igf-i با hba1c همبستگی داشت لذا شاید بتوان از میزان igf-i به طور غیرمستقیم به عنوان نشانگر میزان کنترل قند خون در دیابت استفاده نمود.